Sinds maart 2011 staat Syrië in brand, letterlijk en figuurlijk. Wat begon als een protest van Syrische demonstranten tegen het corrupte regime van de regering, is geëvolueerd naar een eindeloze burgeroorlog waar niet enkel tegen het regime van Assad, maar ook tegen extremisme en terrorisme gevochten wordt. Terwijl een spinnenweb aan rebellengroeperingen - waaronder terreurorganisatie IS - vecht tegen het regeringsleger, heeft het westen zijn wapens ingezet ter bestrijding van een van het terrorisme, met name IS. Is de internationale gemeenschap dan voor president Bashar al-Assad? Nee, dat niet. (En gelukkig maar)
Na een noodkreet van Irak besloten in september enkele westerse landen mee te helpen in de strijd tegen de opkomst van de radicale soennitische terreurorganisatie IS in Irak. Ondanks (of dankzij) deze internationale inmenging ging het conflict in Syrië en Irak de afgelopen maanden onverbiddelijk door.
De Syrische president Assad moet tevreden in zijn handen gewreven hebben toen hij hoorde dat het westen troepen naar Irak stuurde om te vechten tegen een van zijn tegenstanders, IS. Het moet voor sommigen de illusie gewekt hebben dat de westerse wereld aan de zijde van Assad staat. De Syrische burgers die al jaren vechten tegen het corrupte regime van de president denken de steun van het westen nu verloren te zijn.
Wat mij de voorbije maanden vooral opviel door niet enkel de mainstream media te volgen maar ook andere kritische media, is dat de internationale bemoeienissen niet altijd positief zijn. Dat was ook de boodschap tijdens de lezing van Montasser AlDe'emeh. Het westen verliest zijn geloofwaardigheid meer en meer in de rest van de wereld door niet consequent te zijn en zich enkel te moeien wanneer het er zelf voordeel uit haalt. Daarmee wordt hun militaire interventie niet helemaal afgekeurd, want het lijdt geen twijfel dat IS onmenselijke dingen heeft gedaan en nog steeds doet.
Meerdere bronnen geven aan dat als het westen vecht tegen IS, het ook iets moet doen tegen het regime van Assad. De onderdrukking vormt immers een broeihaard voor nieuwe Syriëstrijders. Er komt veel kritiek op het kortetermijnplan van het westen, dat geen rekening houdt met wat er moet gebeuren na IS.
De laatste maanden werd de klemtoon van het conflict in de media voor het eerst verlegd naar de vluchtelingenproblematiek. Er werd aan de alarmbel getrokken om de 1,7 miljoen vluchtelingen een nieuwe thuis te geven. België besloot 75 Syriërs op te vangen, een verwaarloosbaar aantal volgens verschillende critici. Voorlopig liggen er echter geen plannen op tafel om nieuwe vluchtelingen te ontvangen.
Het blijft mijn nog steeds onduidelijk wat de echte redenen van het westen, en meer bepaald België zijn om mee te vechten. Waarom gaan er zoveel Belgen naar Syrië om te vechten? Wat loopt er fout bij ons met de migranten dat zij worden overhaald om mee te vechten?
Invalshoeken
1. Wat zijn de echte redenen van België om mee te vechten tegen IS? (oliebelangen, Saoedi-Arabië)
2. De broeihaard voor Syriëstrijders: wat brengt hen naar daar? Wat zijn hun echte motieven? Wat liep er fout in het verleden dat hen nu doet meevechten?
3. Heel wat huizen en dorp staan leeg in Syrië door de massale vlucht. Wat gebeurt er met deze huizen? Geweten is dat sommige Syriëstrijders ze kraken om er in te leven. Reportage over de lege dorpen.
4. Syrische vluchtelingen in België: hoe zetten ze hun leven verder? Hoe verwerken ze hun trauma? Willen ze ooit nog terug naar hun thuisland?
Na een noodkreet van Irak besloten in september enkele westerse landen mee te helpen in de strijd tegen de opkomst van de radicale soennitische terreurorganisatie IS in Irak. Ondanks (of dankzij) deze internationale inmenging ging het conflict in Syrië en Irak de afgelopen maanden onverbiddelijk door.
De Syrische president Assad moet tevreden in zijn handen gewreven hebben toen hij hoorde dat het westen troepen naar Irak stuurde om te vechten tegen een van zijn tegenstanders, IS. Het moet voor sommigen de illusie gewekt hebben dat de westerse wereld aan de zijde van Assad staat. De Syrische burgers die al jaren vechten tegen het corrupte regime van de president denken de steun van het westen nu verloren te zijn.
Wat mij de voorbije maanden vooral opviel door niet enkel de mainstream media te volgen maar ook andere kritische media, is dat de internationale bemoeienissen niet altijd positief zijn. Dat was ook de boodschap tijdens de lezing van Montasser AlDe'emeh. Het westen verliest zijn geloofwaardigheid meer en meer in de rest van de wereld door niet consequent te zijn en zich enkel te moeien wanneer het er zelf voordeel uit haalt. Daarmee wordt hun militaire interventie niet helemaal afgekeurd, want het lijdt geen twijfel dat IS onmenselijke dingen heeft gedaan en nog steeds doet.
Meerdere bronnen geven aan dat als het westen vecht tegen IS, het ook iets moet doen tegen het regime van Assad. De onderdrukking vormt immers een broeihaard voor nieuwe Syriëstrijders. Er komt veel kritiek op het kortetermijnplan van het westen, dat geen rekening houdt met wat er moet gebeuren na IS.
De laatste maanden werd de klemtoon van het conflict in de media voor het eerst verlegd naar de vluchtelingenproblematiek. Er werd aan de alarmbel getrokken om de 1,7 miljoen vluchtelingen een nieuwe thuis te geven. België besloot 75 Syriërs op te vangen, een verwaarloosbaar aantal volgens verschillende critici. Voorlopig liggen er echter geen plannen op tafel om nieuwe vluchtelingen te ontvangen.
Het blijft mijn nog steeds onduidelijk wat de echte redenen van het westen, en meer bepaald België zijn om mee te vechten. Waarom gaan er zoveel Belgen naar Syrië om te vechten? Wat loopt er fout bij ons met de migranten dat zij worden overhaald om mee te vechten?
Invalshoeken
1. Wat zijn de echte redenen van België om mee te vechten tegen IS? (oliebelangen, Saoedi-Arabië)
2. De broeihaard voor Syriëstrijders: wat brengt hen naar daar? Wat zijn hun echte motieven? Wat liep er fout in het verleden dat hen nu doet meevechten?
3. Heel wat huizen en dorp staan leeg in Syrië door de massale vlucht. Wat gebeurt er met deze huizen? Geweten is dat sommige Syriëstrijders ze kraken om er in te leven. Reportage over de lege dorpen.
4. Syrische vluchtelingen in België: hoe zetten ze hun leven verder? Hoe verwerken ze hun trauma? Willen ze ooit nog terug naar hun thuisland?